ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺩﺭ ﺣﻨﺠﺮﻩ
***********************
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ( ﻉ ) - ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﻣﻔﻀّﻞ ﺑﻦ ﻋﻤﺮ :-
ﺍﻯ ﻣﻔﻀّﻞ ! ﺩﺭ ﺻﺪﺍ ﻭ ﻛﻼﻡ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺑﺰﺍﺭﻫﺎﻯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ، ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻛﻦ . ﺣﻨﺠﺮﻩ ،ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻟﻮﻟﻪ ﺍﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻥ ﺻﺪﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ،
ﻟﺐ ﻫﺎ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎ، ﺑﺮﺍﻯ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺣﺮﻭﻑ ﻭ ﺁﻭﺍﻫﺎ. ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻰ ﺑﻴﻨﻰ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻴﻔﺘﺪ، ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ )) ﺳﻴﻦ (( ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺩﺍ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺩﺍﺭﺍﻯ ﻟﺐ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ )) ﺭﺍﺀ (( ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺼﺎﺣﺖ ، ﺍﺩﺍ ﻛﻨﺪ؟
ﻫﻤﺎﻧﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪﻩ ، ﻳﻚ ﺳﺮ ﺳُﺮﻧﺎﻯ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ . ﺣﻨﺠﺮﻩ ﺑﻪ ﻧﻰِ ﺁﻥ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ.
ﺭﻳﻪ ،ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﺍﻧﺒﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﻣﻴﺪﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻰ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﻫﻮﺍ ﺑﻪ ﻧِﻰ ﺩﺭ ﺁﻳﺪ، ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻫﺎﻳﻰ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻳﻪ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﺻﺪﺍ (ﺍﺯ ﺣﻨﺠﺮﻩ ) ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻳﺪ، ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎﻳﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻧﺒﺎﻥ ﺭﺍ
ﻣﻰ ﻓِﺸُﺮﺩ ﺗﺎ ﻫﻮﺍ ﺩﺭ ﻧِﻰ ﺩﺭﺁﻳﺪ ﻭ ﻟﺐ ﻫﺎ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎﻳﻰ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺻﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺮﻭﻑ ﻭ ﺁﻭﺍﻫﺎ ﺑﺪﻝ ﻛﻨﻨﺪ، ﺑﻪ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎﻳﻰ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻧﻪ ﻯ ﻧِﻰ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻧﺎﻯ ﻧﻰ ، ﺁﻫﻨﮓ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﺩﻻﻟﺖ ﻭ ﺗﻌﺮﻳﻒ ، ﻣﺨﺮﺝ ﺻﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳُﺮﻧﺎ ﺗﺸﺒﻴﻪ ﻛﻨﻨﺪ، ﺍﻣّﺎ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ، ﺍﻳﻦ ﺳُﺮﻧﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺨﺮﺝ ﺻﺪﺍ ﺗﺸﺒﻴﻪ ﺷﻮﺩ.
ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻭﺍﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻼﻡ ﻭ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺣﺮﻭﻑ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻫﺴﺖ ، ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻢ ؛ ﺍﻣّﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻫﺎ، ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻳﺎﺩﺁﻭﺭ ﺷﺪﻡ ، ﻣﻨﺎﻓﻌﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ :
ﺣﻨﺠﺮﻩ ، ﺟﺎﻳﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺴﻴﻢ ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﺭﻳﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﻰ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻨﻔّﺲ ﺩﺍﻳﻤﻰ - ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺪﻛﻰ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﻮﺩ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻰ ﻣﻴﺮﺩ - ﻗﻠﺐ ﺭﺍ ﺑﺎﺩ ﺑﺰﻧﺪ ﻭ ﺧُﻨَﻜﺶ ﮔﺮﺩﺍﻧَﺪ.
ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ، ﻣﺰﻩ ﻫﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ، ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺑﺎﺯ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﻫﺪ : ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻠﺦ ، ﺗُﺮﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣَﻠَﺲ ، ﺷﻮﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻮﺍﺭﺍ، ﻭ ﺧﻮﺵ ﻣﺰﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ
ﺑﺪﻣﺰﻩ ؛ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﻡ ، ﺑﺮ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩﻥ ﺁﺳﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩﻧﻰ ﻫﺎ ﻭ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻰ ﻫﺎ ﻳﺎﺭﻯ ﻣﻰﺭﺳﺎﻧﺪ.
ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎ، ﻏﺬﺍ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺟَﻮَﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﺮﻡ ﺷﻮﺩ ﻭ ﮔﻮﺍﺭﺵ ﺁﻥ ﺁﺳﺎﻥ ﮔﺮﺩﺩ. ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ، ﺗﻜﻴﻪ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻟﺐ ﻫﺎﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﻫﺎﻥ ، ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﻣﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ. ﮔﻮﺍﻩ ، ﺁﻥ ﻛﻪ
ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻰ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎﻳﺶ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﻟﺐ ﻫﺎﻳﺶ ﻧﻴﺰ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺣﺮﻛﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ .
ﺑﺎ ﻟﺐ ﻫﺎ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻰ ﻣﻜﻴﺪﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻰ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﻣﻰ ﺭﺳﺪ، ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻭ ﺳﻨﺠﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻧﻪ ﻳﻚ ﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺰﺩ ﻭ ﺷﺨﺺ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻠﻮﮔﻴﺮ ﮔﺮﺩﺩ ﻳﺎ ﺩﺭﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﺯﺍﺭﺩ. ﺩﻭ ﻟﺐ ،
ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ، ﺑﻪ ﺩﻭ ﻟﻨﮕﻪ ﻯ ﺩﺭِ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺩﻫﺎﻥ ، ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ، ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ، ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﮔﺎﻩ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ، ﻣﻰ ﺑﻨﺪﺩ.
ﺩﺭ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻭﺻﻒ ﻛﺮﺩﻳﻢ ، ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻧﺪﺍﻡ ﻫﺎ، ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻯ ﻭﻳﮋﻩ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﻳﻚ ، ﻣﻨﺎﻓﻌﻰ ﭼﻨﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺁﻥ ﺳﺎﻥ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺍﺑﺰﺍﺭ، ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻛﺎﺭ ﻣﻰ
ﺁﻳﺪ؛ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺗﻴﺸﻪ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻧﺠﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﻮﺩ، ﻫﻢ ﺩﺭ ﻛﻨﺪﻥ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﻛﺎﺭﻫﺎ...
ﺍﻯ ﻣﻔﻀّﻞ ! ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺩﺭ ﺣﻠﻖ ، ﺩﻭ ﺭﻭﺯﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ : ﻳﻜﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﺮﻭﺝ ﺻﺪﺍ - ﻭ ﺍﻳﻦ ، ﻫﻤﺎﻥ ﺣﻠﻘﻮﻡ ( ﻧﺎﻯ ) ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻳﻪ ﻣﻰ ﭘﻴﻮﻧﺪﺩ - ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﮔﺬﺭ ﻏﺬﺍ - ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣِﺮﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﺪﻩ ﻣﻰ ﭘﻴﻮﻧﺪﺩ ﻭ ﻏﺬﺍ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻥ ﻣﻰ ﺭﺳﺎﻧﺪ - ، ﻭ (ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ) ﺑﺮ ﺣﻠﻘﻮﻡ ، ﺳﺮﭘﻮﺷﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ( ﺯﺑﺎﻥ ﻛﻮﭼﻚ ) ، ﺗﺎ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﻏﺬﺍ ﺑﻪ ﺭﻳﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ( ﺷﺨﺺ ﺭﺍ) ﺑﻜﺸﺪ؟
ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﺭﻳﻪ ﺭﺍ ﺧُﻨﻚ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﻯ ﺳﺴﺘﻰ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻭ ﺑﻰ ﺗﻮﻗﻒ ﻗﻠﺐ ، ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ، ﺟﺎﻯ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮﺩﻯ ﺑﻴﻨﺠﺎﻣﺪ؟
_________________________
ﺗﻮﺣﯿﺪ ﻣﻔﻀﻞ
ﻃﺐ ﺍﻟﺼﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ (ﺗﻐﺬﻳﻪ ﻭ ﺧﻮﺭﺍﻛﻰ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻃﺐ ﺍﻟﺼﺎﺩﻕ )
ﻣﺆﻟﻒ : ﺩﻛﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺩﺭﻳﺎﻳﻰ
نظرات شما عزیزان:
برچسب ها :
موضوع :
طب در اسلام , ,
